Música para os días de inverno

Nesta novela técense dúas historias persoais que se enguedellan inevitablemente. O rexoubo dun soño a pique de esmorecer e a esperanza dunha nova vida. A música eríxese coma unha especie de leitmotiv que soa de fondo. A deslexitimización do emprego do idioma galego no ensino por parte do franquismo ou a actividade incesante coa explotación do cobizado volframio para abastecer ao réxime nazi durante a Segunda Guerra Mundial, tamén se converten en pezas esenciais do crebacabezas no que por veces semella converterse o relato. A memoria histórica e a dignidade das persoas represaliadas polo torgo das súas ideas son postas en valor a xeito de sentida homenaxe, nunha narración onde a historia e o presente se conxugan coa intriga.