A voz silenciada

“Chámome Felisa e, aínda que por fóra me vexas sorrindo e ata rir ás veces -non en van me chamaban de nena ‘Felisa a felís’,co seseo noso de Carnota-, a procesión vai por dentro. Cal é a miña historia? É complexa, moito, e pregúntome, cada día, canto tempo a poderei seguir aturando, pero pode resumirse en tres simples palabras: Vivo cun monstro”. “A voz silenciada” nace como un intento de dar visibilidade ao maltrato doméstico e de sensibilizar á sociedade.