Tempos de pandemia. Diario dun confinamento

Ler os “haikus” de Xavier Seoane e ollar as pinturas de Xulio García Rivas (procuren vostedes a simultaneidade nun acto de lectura e de visión ) é un exercicio non exento de perigo do satori; é dicir, da iluminación instantánea do mundo, da apertura dun abismo persoal onde contemplar o ser, entre o estremecemento que produce a nudez do silencio e o espasmo fenomenolóxico, puramente sonoro, que se orixina na imaxe viva, poética e pictórica, que procede do corazón, esa emotividade fonda e natural da que falou un dos grandes mestres, Matsuo Bashoo.