Pesadelo da creación

“A poesía de Pesadelo da creación é, dito doutro xeito, un axuste de contas coa substantividade, coa figuración material da experiencia. Fálanos a poeta das “palabras/ dunha nena/ enterrada/ na melancolía”, e, a seguir, recoñece que “Rosalía entra en min/ cun ronsel de crenzas”. E dende ese ser “rosaliano” -conexión e ruptura- nace a poesía de Branca Vilela para ser “unha praia de espellos”, “paixón da primeira consoante aberta”, “tulipán acibeche”, “sombras chinesas do son” ou “a contracción/ cervical do instante”. A poeta recoñécese ela mesma na acción poética, na progresión dos seus versos: o “ventre comezou a procrear alexandrinos” e “o refluxo da alegoría/ resoa nas entrañas”. Extracto do prólogo de Miguel Anxo Fernán Vello.